11 Ekim 2012 Perşembe

AYAKKABI

Ziyarete gittiğimiz apartman 3 katlıydı ve her katında da dünyaya yeni yeni melekler gelmişti.
Biz üçüncü katta, kapısı pembe tüllerle süslenmiş dairedeydik.
Biz ziyarete gittiğimizde diğer misafirler kalkmış olduğundan,  bizden başka misafir yoktu.

O yüzden örneklendirmeyi, birinci kat üzerinden yapacağım :]

İlk katta bulunan dairenin kapısının önü, çeşit çeşit ayakkabılarla dolup taşmıştı. 

Kapının önündeki  ayakkabılar, sahipleri hakkında oldukça tatmin edici bilgi verir bence.

Mesela gündüz vakti olmasına rağmen açık, topuklu ayakkabısını kapının önünde çıkaran kadının tırnakları kırmızı ojelidir.

Ya da, iki ayakkabı arasında bir adımdan fazla mesafe varsa, o ayakkabının sahibi muhtemelen tuvalete zor yetişmiştir.
Eğer; ayakkabılar topuklarına basılarak kullanılmışsa; ya bakkal ayakkabısıdır o ya da sahibi, bildiğin, krodur.
Dışarıda yağmur- çamur olmasına rağmen, ayakkabının üzerine sıçramış çamur yok veya çok az ise, ayakkabının sahibi aynı zamanda bir arabanın da sahibidir ve muhtemelen kapalı otoparkları tercih ediyordur.

Eğer; kapının önündekiler ayakkabı değil de, dolgu topuk terlik ise; o terliklerin sahibi kısa boylu ve tatlı dilli bir komşudur, ziyarete gelirken geçirivermiştir terliklerini, kalın çorap giydiği ayaklarına.     

Eğer; kapının önünde converse görüyorsanız, anlayın ki o conversenin sahibi genç, ziyaretini oldukça kısa tutacak ve daha sonra arkadaşlarıyla buluşacaktır. Eğer; ekmek almak için bakkala çıktığınızda converselerin hala orada mevcut olduğunu görüyorsanız, converselerin sahibi genç, dünyaya yeni gelen meleğin teyzesidir, ablasıdır, halasıdır vs... 

Cenaze evi ve ya hasta evi  olmadığı sürece evinizin önündeki ayakkabı karmaşıklığı güzeldir.

Mesela; yaşınız küçükse, yaşıtlarınızla beraber ayakkabıları, annenizin isteği doğrultusunda dizersiniz.

Hangi ayakkabının kime ait olduğunu tahmin eder, her misafir ayrılırken, misafirin  hangi ayakkabıyı giydiğini gözlemlersiniz. Tahmininiz tutunca sevinirsiniz falan.

Büyük ayakkabı tekiyle, küçük ayakkabı tekini dövmekle tehdit edersiniz.

Sürekli yanaklarınızı sıkan teyzenin ayakkabılarına, o ve en önemlisi anneniz görmeden tekme atarsınız. Sonra içinizden teyzeyi affedersiniz, gider ayakkabıyı alır yerine koyarsınız. İçiniz rahata ermiştir artık.

İçinde, titizlik, şans, tehlike, öfke, vicdan azabı duygularının geçtiği bu on dakikayı anneniz şu cümleleriyle tamamlar, 'Aaa! N'apıyorsun sen kapının önlerinde! Mikrop kapıcan kızım! Git arkadaşlarınla oyna!'

Arkadaşlarınızla oynarsınız.

Kıssadan hisse: 1.Yeni doğmuş bebekleri sevelim.
                             2. Annem haklı, ayakkabıları içeri alalım çünkü 25 yaşında olmanıza rağmen hala sizi öyle hatırlayanlar var, başka anı verememişim yazık vallahi :]

 

 

6 Ekim 2012 Cumartesi

TORUN

Dedem rahatsızlanıp riski oldukça yüksek olan ameliyatlardan yorgun ancak sapasağlam çıktığında sevinçten çıldırmıştık. Hastanede dönüşümlü olarak ben ve ailemin diğer fertleri kalıyordu.

Seksen küsür yaşında olan dedem, bir iki gün sonra artık tatsız şakalar yapacak duruma gelmişti bile.

Beyin ameliyatından çıktıktan sonraki ikinci gününde oldu anlatacağım olay.

Kafatasına açılan deliğe montelenen damar yeşili boruları kıpırdatmamaya çalışarak bana seslendi; beni yanına çağırdı ve 'Nerdeyiz biz?' diye sordu.
Endişelendim ve çatallaşan sesimle sorusunu 'Hastane odasındayız dede!' diye cevapladım.
'Hayır!' diye çıkıştı. 'Sen hastane odasındasın ama ben asansördeyim!' dedi.

Allah aşkına, böyle bir şey dese beyin ameliyatından çıkan birisi size, tepkiniz ne olurdu?

Benim tepkim, yeşilçama taş çıkartan cinstendi.

'Hem-şireeeaa!' diye kapıya doğru böğürdüm. Nefesimin hızlandığını hissediyordum. Sonra..

'Fıh fıh fıh!' diye bir ses duydum, dedeme dönüp baktığımda gülmekten kıpkırmızı olmuştu.

Şakaya bakar mısınız?

İşte, biraz sitem ettim, bir daha böyle şakalar yaparsa, vallahi de billahi de giderim diye tehdit ettim, anlaştık.

Biraz zaman geçtikten sonra, iş yerimde yaşadığım ufak tefek problemlerden bahsettim, bana tavsiyelerde bulunmasını istedim.
İş, tavsiyeleri geçip Hollanda'da yaşadığı işçilik hayatına doğru uzandı. Dedem anlattıkça yaşıyor, yaşadıkça anlatıyordu.  Ağzım açık dinledim. Dedem anlatırken sanki ben de onunla birlikte oradaymış gibiydim.
Onu kızdıran insanlara ben de sinirleniyordum. Dedem, onlara ağzının payını verince bende de bir rahatlama oluyordu. Yaşıyordum yani birebir.

Bu arada, dedem mükemmel bir anlatıcıdır. O'na çektiğimiz söylenir. :]

Sadece dedemle değil, hemen hemen bütün yaşlı insanlarla iyi anlaşırım ben. Geçmişlerini ölesiye merak ederim.

Peki ya ben? Eğer ölmez de, 75-80 yaşına kadar yaşarsam?
Benim de hayatımı merak eden torunlarım olacak mı?
Merak etseler dahi, ne anlatacağım ki onlara?
Ne yaşadım, ne yaşayabilirim ki?

Zaman gösterecek bunları diyerek sonlandırıyorum ama siz de bir düşünün bunu.






1 Ekim 2012 Pazartesi

İKİ BUÇUK KAT

Bulutlara, işaret parmağıyla dokunmaya çalışan çocuk eli misali gökyüzüne uzanan, benim de incelemeye doyamadığım, İzmit'in bir elin parmak sayısını geçmeyen tarihi eserlerinden olan 'saat kulesi'ndeydik  Snoopy'le beraber.
 
Saat kulesindeki kafelerde pek yiyecek çeşidi olmadığından çarşıya inelim,dedik.
Onu mu yiyelim, bunu mu yiyelim diye, hemen hemen her gün yaşadığımız kararsızlığa,sınırlı sayıda fast-food seçeneklerini tekrar tekrar gözden geçirerek son vermeye  çalışırken merdivenlerden iniyorduk ki ufak kızı gördüm.
 
Biz merdivenlerden inerken merdivenin bize göre sol tarafindan yukarı çıkıyordu, annesi ve ufak kızı.
 
Ufak kız sanırım;'kel doğan'lardandi. 
Saçları uzamamış, ufaklığin başı yer yer açık sarı, saç demeye bin şahit lazım, tüylerle kaplıydı. Ailesine surekli 'Ayy çok tatlı, kız mı, erkek mi?' sorulduğunu tahmin etmek pek de güç değildi. Bu yüzdendir ki, ufak kızın kıyafetlerinde bir pembe enflasyonu vardı. 
Kız çocuğu olduğu belli olsun diye, yaşına girmeden kulaklarının deldirildiği de aşikardı.
 
Ufak kız, merdivenleri, annesinin göz hapsinde, yardımsız, tek başına,sabır zorlayan bir yavaşlıkla, her basamağa iki ayağını birden basarak kendinden emin bir şekilde ilerliyordu. Annesi, ufak kızının arkasında, ayağına dolanan pardesüyü tek eliyle dizlerinin biraz altina kadar toplamış vaziyette takipteyken bir anda kızını koltuk altlarından yakalayıp son basamağa kadar hızlı hızlı çıkardı. 

Şimdiiii, şöyle bir düşünce aldı beni. Ufak kızın  kaldırıdığı yükseklik, boyunun neredeyse iki buçuk katıydı. 
Hiç beklemediği bir anda kendini havada buldu.

Kendimi onun yerine koydum.
Merdivenlerden çıkarken birden birinin beni koltuk altlarimdan tutup boyumun iki buçuk katı yüksekliğe kaldırıldığını düşündüm. 

Afedersiniz, bu durumda ödüm b.kuma karışırdı benim.

Dürüm yedik o gün :] Sonunu bağlayamadım, özür :]

27 Eylül 2012 Perşembe

ÇAY

Sizi görünce açılan, siz gözden kabolunca da kapanan alışveriş merkezi kapısından geçer geçmez, hava perdesi üfleyiverdi tepemizden.
Hoşuma gitmiyor bu durum.

Böyle düşünmemin ya da hissetmemin altında yatan sebep; hemen hemen her gün otobüslerde yaşadığım durumlar olmalı.
Otobüslerde yer bulup da oturabilidiğim günlerde, esnerken ağzını kapatması gerektiğini bilmeyen  ve arka koltuğumda oturan yolcular(genelde tombul, terli, orta yaşlı kadınlar oluyor bunlar) sıcak hava dalgalarını enseme enseme üflüyorlar. Arkamı dönüp bir şey de diyemiyorum; arkama bakmadan derin bir 'oofff' çekip aklımca, kadına trip atıyorum. Tribimi hisseden tombul, terli kadın altta kalmıyor;  hafif bir şekilde yerinde hoplarken 'blug' diye bir ses çıkarıp  zavallı enseme lahmacun kokularını 'ssss' diye üfleyiveriyor.(geğiriyor yani) 
Ondan sonra da ben 'sinirli insan' olyorum. Ollo Ollo yoo.. :]

Neyse alışveriş merkezi diyordum.
Alışveriş merkezlerine girdiğimizde bizi pek de güleryüzlü olmayan güvenlik görevlisi karşıladı ve tüm gün kurmak zorunda olduğu cümlenin yarısını henüz tamamlayamamışken (''Hanımefendi çantanızı bırakıp geçiyorsunuz.'') ben durumu anlayıp çantamı telefonumu falan bırakıverdim onun yanına.

Bak mesela, bayan olmanın zorluklarından biri de bu. Güvenlik kontrollerinde harcadığımız zaman erkeklere nispeten daha fazla.
Mesela benim Snoopy'im güvenlik kontrolünden, sahilde gezintiye çıkmış gibi geçip giderken ben orada çantamı çıkarmaya ve bunu yaparken de çantamın kolunu, küpeme taktırmamaya çalışıyorum.

Neyse, alışveriş merkezinin güvenliğinden bahsediyorduk.

Bir-iki saniye sonra, bütün malımı mülkümü bırakıp kontrolden geçmeme rağmen cihazın sesiyle irkiliyorum, güvenlik görevlisi ise pek sallamıyor cihazdan gelen 'bip' sesini, çantamı uzatıyor bana, alıyorum çantamı takıyorum omzuma, Snoopy tebessüm ediyor, bende göz kırpıyorum.


Bir çay içeyim ben devam ederiz sonra..






23 Eylül 2012 Pazar

TEYZEMİN KIZI

'Uğurkan Beeey, teyzemin kızı sizi çok seviyor, sizi öpmemi istedi!' dedi, on dakika sonra yarışmadan elenecek rüküş kadın.
Uğukan Bey, inanılmaz derecede kötü ses tonuyla,tınlamasıyla 'Tabiyki tabiyki' diye cevap verdi.
On dakika sonra elenecek rüküş kadın ve Uğurkan Bey karşılıklı kahkaha atıp, yanaklarını tokuşturup iki kere havaya 'mucuk' diye öpücük gönderdiler.

Yürüyüş testini geçtikten sonra, 'uğurlu ayna' diye tabir edilen  yere geçip bir şeyler söyledi on dakika sonra elenecek rüküş kadın. 

'Yarışmacı arkadaşlara başarılar diliyorum, hak eden kazanmalı bence, bir de Uğurkan Beeey, benim küçük kızım Sıla sizi çok seviyor bir el sallarsanız..' diye bir istekte bulundu rüküş kadın.

'Ha-hay tabiyki tabiyki..Sı-la! Sı-la! Annen gidecek moda avcılarının yanına bakalım finalde bizimle kalabilecek mi, eveeet, Sıla'ya tekrar öpücük gönderiyoruz, Sı-la! Sı-la!' dedi Uğurkan Bey bir yandan olabildiğince sevimli ve alçak gönüllü davranmaya çalışarak.

Aynı kadın, podyumdayken birkaç kişinin isteği üzerine(!) jüri üyelerini de öptü, sarıldı, kokladı, el sallattırdı.

Yemin ederim şiştim.Ben öpmek istiyorum diyemedi bir türlü kadın, araya sürekli bir akrabasını soktu, iş mülakatındaymışcasına.

Bence öyle bir teyze kızı yok, hayal ürünü, ha varsa da, öyle bir isteği yoktur yani.Kızı Sıla'nın durumuna gelince afedersiniz şeyinde bile  değildir o yaşlı adam, Sıla'nın.

Hayal dahi edemiyorum, teyzelerimden birinin o yarışmaya katılıp 'Yeğenim Rezzan sizi çok seviyor Uğurkan Bey, bi el sallasanız, sevinsin garibim televizyon başında' dediğini. Yemin ediyorum o anda silerim, teyzem meyzem dinlemem

Hele hele Uğurkan Erez'in o sesiyle 'Hay hay! Rez-zan! Rez-zan! Sevgilerimizi sunuyoruz sana uğurlu odadan!' dediğini tahayyül edemiyorum, edemem!


Aslında bu moda yarışmaları ile ilgili yazı-mazı yazmayacağıma dair kendime söz vermiştim ama oldu işte bir kere. Madem öyle o zaman kıssadan hisse ile kapatalım.

Kendi isteğinizi, kabul edilmeyeceğinden korkup, başkaları öyle istiyor diye gösterip saçmalamayın. Sıla'ya yüklenmeyin, ayıptır, yazıktır.
 






20 Eylül 2012 Perşembe

DUYGULAR

Tüm duygularım yüzümden okunur benim. 
Öyle mimiklerimle ilgili bir durum değil bu. 

Stres mi yaptım, stres yanında ev hediyesi olarak sivilce getirir, yapıştrır yüzümün en göze çarpan yerlerine. Misafirin hediyesini de hemen kaldırmak ayıp olur diye günlerce tutarım onu yüzümde. 
Ergenlikten çıkamamış bir görüntüyle gezinirim ortalıkta.

Benim duygularım yüzümden okunur.

Başarısızlıktan mı korkuyorum, korku yanında ev hediyesi olarak 'uçuk' u uygun görür ve getirir. Dudağımın kenarına monteler. Büyür o uçuk, büyür. Benden de büyük olur.
26 yaşında koc-ca delikanlı olur o uçuk.

Benim duygularım yüzümden okunur.

Dinlenilmemekten mi korkuyorum, bu korkunun en sevdiği ev hediyesi, olumsuz hayallerdir. Bitmez o hayaller. Başa sara sara izleriz korkuyla birlikte o tatsız hayalleri. Uyuyamam o yüzden. 

Misafir varken uyunmaz, ayıp olur.
Sabah, gözlerimin altında morluklarla, siyah siyah halkalarla uyanırım.

Misafirimdir bu duygular, tıpkı mutluluk, huzur gibi. Hiç biri çok fazla kalmaz. Kısadır ziyaretleri.

Bir tek duygum var, uzun süredir benimle birlikte kalan. 
Yüzsüzsün tekidir, kovarım kovarım gitmez.

'Geç kalmışlık hissi..'

Ev hediyesi ise, karın ağrısıdır.
Unutuyorum bazen bende kaldığını, hemen hatırlatıyor sağolsun kendini.

Şimdi gitmem gerek. Sanırım bir yerlere geç kaldım ya da bir şeyler için geç kaldım ve karnım ağırıyor.

19 Eylül 2012 Çarşamba

BİTTİ


Mutlaka gitmek zorunda olduğunuz, gitmezseniz 'çok ayıp' olacak düğünler için alışveriş yapmaya çıktığınızda, hava, böyle yapış yapış nasıl desem böyle bir bunaltıcı olur.

Alışverişinize en uygun mağaza, kesinlikle, dik bir bayırın tepesinde bulunur,otobüse veya taksiye binmenin gerekmediği uzaklıktadır. Mecbur, oraya kadar yürümeyi tercih etmek durumunda kalırsınız. Üzerinde yürüdüğünüz yolların sıcaklığı ayakkabılarınızı delip geçer, tabanlarınızı yakar.
Bayırı yarılamışken su ihtiyacınızı karşılamak amacıyla bir büfenin önünde dikilir, özellikle soğuk su istediğinizi belirtirsiniz. Yolunuza 'soğuk görünümlü su'yu kafanıza dikerek devam edersiniz.

(Soğuk görünümlü su: Plastik su şişesinin dışı buğulanmakla beraber, içindeki suyun, nasıl beceriyorsa, ılık kalmasıdır.)

Yüzünüzün erimeye başladığını hissettiğiniz anda, mağaza ile karşı karşıya gelirsiniz.
İçeriye soğuk hava perdesinin tepenize üfürüğü ile girersiniz. Saçınızdan fırlamış bir tutam saç boncuk boncuk terlemiş alnınıza yapışır, gözünüze girer.

Gözünüzün içine içine dikenli çalı gibi giren saçınızı elinizin tersiyle düzeltmeye çalışırken, soğuk görünümlü suyun o elinizde olduğunu ve en kötüsü de kapağının açık olduğunu unutursunuz. Artık, mağazanın parlak zemininin üzerinde ufak bir gölcük oluşmuştur.

(Gölcük: Kocaeli' de bir yer. Bu yazaı da o anlamda kullanılmamıştır. Eheh)

Manasız manasız, zeminde oluşan gölcükten süzülen suları ayağınızla toplamaya çalışırsınız. O durumda bir görevli yaklaşır. 'Problem değil hanımefendi' der. 'Kusura bakmayın' deyip mahcup mahcup ordan ayrılırsınız.

Birkaç elbise beğenip kabinlerin olduğu bölüme doğru ilerlersiniz. Ramazandaki pide kuyruğu kalabalığı ile karşılaşırsınız. 'Herhalde bugün herkesin düğünü var.' diye içinizden geçirirken beğendiğiniz ve denemek üzere kolunuza astığınız üç elbiseyi giymiş ayrı ayrı, irili ufaklı üç kadın kabinden çıkagelir.

'Amaaeen yaee..' der, dikkatleri üzerinize çeker, garip bakışlar altında ortamı terkedersiniz.

Bitti.. :]