Sözünü dinlemediğimden ince ince bir 'of' çeker, gözlerini devirirdi. Ben bir sigara daha yakardım.
İnatlaşırdım hatta biraz, derin derin sigarının dumanını içime çeker, ciğerlerime yapışmayan dumanı yavaş yavaş havaya üflerdim. Göz ucuyla izlerdim tepkilerini. Acıyordu bana, kızmaktan daha çok acıyordu bana!
Akşam üstü bir çay bahçesindeydik. Ben çay, o da oralet söyledi, çocukluğunun önerisiymiş. Anlamadım pek, gülümsedim tekrar.
Çayın bir kısmı tabağının içine dökülmüş vaziyette geldi siparişim. Hırçınlaştı, O'na göre, 'Beceremeyeceksen bir işi, hiç yapmayacaksın'dı. Sevmezdim ben onun bu huyunu. Ses etmedim, garsonun onun sözlerini duymamasını umarak.
'Neden beni rahat bırakmıyorsun?' diye sordum; o çay bahçelerinden nefret ettiğini anlatırken.
Onu dinlemediğime bozulduğunu belli etmemeye bile çalışmadan cevap verdi.
'Rahat mı? Bırakmak mı? Sen beni bırakmıyorsun! Sen çağırıyorsun, ben ayağımı sürüye sürüye geliyorum.' dedi.
Karnımdaki derin kara boşluğun emmediği tek duygum, öfkemdi. Gençken kusardım pervasızca.
Büyüdükçe öfkem azaldı, dinginleştim. Ama o anda ağız dolusu küfürü ardıarkasına haykırmamak için kendimi zor tuttum. İnsan büyüdükçe, dem vuruyor öfkesine de, neşesine de.
'Pardon hanımefendi, arkadaşınız gelmeyecek galiba, oralet soğudu, değiştirelim arzu edersiniz' dedi garson, öfkemden gözlerim dolduğunda.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder