TAHMİN

Çocukuluk arkadaşım- birbirimize çakabo diye hitap ederiz.- nişanlandığında, evliliğine daha çok var, demiştim. Göz açıp kapayıncaya kadar geçen zaman yine saşırtmadı beni, kendimi düğünde giyeceğim kıyafeti ararken buldum birden. [bknz:http://yazimazi.blogspot.com/2012/09/bitti.html)]

Düğün dernek derken yuvasını kurdu Çakabom, beni ve kardeşimi evine davet etti. Uça uça gittik.
Evini inceledim, her zamanki gibi, benim yanına bile yaklaşayamacağım zevkini konuşturmuş. Mükemmel bir evi olmuş. :]

Yemek yiyip içeçeklere geçtiğimizde arkadaşımda bir farklılık hissettim. Yüzü... Sanki, nasıl desem, değişmişti. Bunu ona da söyledim, nazar değmesin diye bebek beklediğini saklayıp saklamadığını sordum. Hayır, dedi. Saklamıyorum.
Kendisi de bilmiyormuş zaten hamile olduğunu.Bir kaç hafta sonra arayıp söyledi hamileyim diye.

Bu tahmin, benim tutan ilk tahminimdi.

Ben anladım ya onun hamile olduğunu, her ortamda bir şekilde konuyu oraya çekip çekip 'Ben anlamıştım zaten. Ben söy-le-diy-dim ehehe benden kaçar mı ha- hay!' falan deyip havamı da bol bol atmaya başlamıştım. Sanki yılların ebe hatunuymuşum gibi benden kaçmaz, sen şu göze baksana şu gözeee diye iticiliğin doruklarında geziniyordum.

Sonraları bu tahmin durumunu daha da abarttım. Birisi hamile mi, bildiğiniz, zorla onun hamileliği ile ilgili rüya görmek için kendimi zorlamaya başladım. Ne kadar falcı olmaya meraklı bir bünyem olduğunu da o zamanlar farkettim.
Baktım ki rüya falan yok, amaeen, dedim. Nereden bilecek, gördüm de, geç yahu.
Bu arada ben kendimi böyle saçma salak şeylere adadığım dönemlerde, insanların da benden onları yapmamı sabırsızlıkla beklediğini düşünürüm. Halbuki, ohooo kimsenin umrunda değil. 

Neyse.. K.çımdan uydurduğum kehanetleri haber vermem gereken saatlerin nedense ya sabahın köründe ya da gecenin bir yarısı olduğunu düşünürdüm. O dönemlerde rahatsız ettiğim tüm arkadaşlarımdan tek tek özür dilerim.

Hamile olduğunu duyduğum birisini, sabahın köründe aradım. Saat sekiz miydi neydi, normal şartlarda o saatte uyanmam imkansızdır ama nasıl bir istek varsa içimde, hemen kalktım. Aradım defalarca, sonunda açtı.
Dedimki: 'Ay canım uyandırdım galba. (Tabiki uyandırdım. Otuz kere aradım.) Yok, yok kötü bir şey yok. (Olsa seni mi ararım alaam ya, annemi ararım, babamı ararım.) Ya ben bi rüya gördüm. (Külliyen yalan) Dayanamadım aradım. Şeymiş, sen hamilesin ya. Heh işte erkek olcakmış o! (Rüyanın sonunu pat diye söylersen, gelişmelerini dinlemez karşındaki, bunu öğrendim.) Böyle masmaviiii birr deniz varmış, çok güzelmiş, sende de bemm- beyaaaz bir tiril tiril elbiseee..' falan derken devamını dinlemeyi çok istdeğini ama çok geç yattığını, işe gitmesi gerekmese vallahi de billahi de saatlerce benimle konuşmak istediğini ama şimdi kapatması gerektiğini son derece nazik bir dille söyleyip beni başından attı.

Bebek mi? Çok güzel bir kız çocuğu olarak dünyaya geldi.
Ben de bu işi zirvedeyken bırakayım dedim. :]      Gençlerin önünü açtım bence :]

KÜÇÜK BEKLEMELER

Beklemekten, bekletilmekten en nefret ettiğim dönemlerdeyim. 

Uzun süreli beklemeler beni çok yormuyor aslında.
Bir gün sonrasını, bir ay sonrasını ve ya bir yıl sonrasını beklemek benim için çok da büyük bir külfet değil. 
Yani oyalanabiliyorsun o süre zarfında. Başka planlar sokuşturuyorsun aklının bir köşesine. Hatta kendini o süre zarfında geliştirebiliyorsun bile.

Ancak iş kısa süreli beklemelere geldiğinde, gözüm dönüyor.

Örneğin bugün, ufak tefek ihtiyaçlar için alışveriş yapmaya giderken dedimki; oturayım bir yerde, çay içeyim.
Görünmez miyim neyim,bilmiyorum, bildiğin gelmiyorlar siparişimi almaya. Boynum koptu garsonla gözgöze geleceğim diye.
Yaklaşık beş dakika sonra siparişimi verdim. 

Siparişimi beklerken, açıldığında çift kişilik nevresim kadar olan gazatelerden birini aldım.
Gazeteyi almamla içinden broşürlerin dökülmesi bir oldu. Bir sürü marketin tanıtımını yapan broşürlerdi bunlar. Hepsi de çiğ tavukları ve kuşbaşı etleri ne kadar ucuza sattığını fotoğraflarla belgeliyordu. Onları bir kenara koyup gazetenin bana en yaramayacak haberlerinin yarısını okudum; ama bütün fotoğraflarını inceledim. 
  
Çayımı içtikten sonra kasaya doğru ilerledim; kasiyer kız elindeki telefona o kadar dalmıştı ki beni farketmedi bile. Belki de ben gerçekten görünmezim, bilemiyorum.
Kasiyer kızın dikkatini çektikten sonra her normal müşteri gibi parayı uzattım. 
'Adisyon olmadan olmaz.' dedi. Gittim, adisyonu aldım. Ödemeye çalıştım, kasayı açamadı. 'Erkan Beeey, bakar mısınız?' diye haykırdı. Erkan Bey eliyle 'bir saniye' işareti yaptı ve bir dakika sonra  gelip kasayı açtı. 

Bozuk yokmuş! 
Çay bu arkadaşım, çay ya! Bozuk nasıl olmaz bir kafede yahu? Beş lirayı bozamadılar.
İki dakika sonra bu büyük krizi de atlattık. Çıktım gittim kafeden. 

Alışverişimi yapacağım yere girdim, almam gerekenleri aldım. Kasaya doğru ilerledim, kasiyer kız, arkamdaki kadını işaret edip 'Bayan, sizin eşyalarınız az,ilk önce sizinkini alıyım' dedi.

Ondan sonrasını hatırlamıyorum.



 

KARŞILAŞTIRMA

Dİğer insanlarla karşılaştırılmak canımı çok sıkardı eskiden. 
Sonra sonra farettim ki; aslında zamanla bağışıklık kazanmışım bu duruma. Hatta bağımlılık yapmış bünyemde 'karşılaştırılmak'.

Eskiden, hala da çok sevdiğim cakabomla, çocukluk arkadasımla karşılaştırırdı annem beni.

- Bak çakabona, ne kadar dışa dönük, sıcak kanlı. Sense insan içine girmiyorsun. Bir elinde soda, diğer elinde kumanda, göbeğini kaşıya kaşıya bütün gün televizyon karşısında yayıl! 
Sen böyle devam et kızım, devam et sen böyle.

- Ahaha! Son cümlen çok komik ya, kelimelerin yerini değiştirdin sadece ahaha. (Böyle şeylere gülüyordum eskiden, asosyallik ne hale getirmiş beni.)

Sonraları, basketbol takımında beraber oynadığımız en evcimen takım arkadaşımla karşılaştırılmaya başladı annemn beni.

- Bak 5 numaraya, nasıl da anne-babasıyla iyi anlaşıyor, ne kadar tatlı dilli. Sen honoz!
 (Honoz: bizim köyümüzde sıkça kullanılan bir söz. Suratsız anlamında.)
 Bütün gün uyu sen kızım, uyu sen bütün gün.

-Ahaha! Kelimelerin yeri değişik sadece ahaha (Gerçekten tam bir salaklık buna gülmek.)

Gel zaman git zaman, pes etti annem. Beni diğer insanlarla karşılaştırmaya ömrünü adamış yegane insan da malulen emekli olduğunda, önce sevindim, sonra sıkıldım.  
Hatta, şöyle bir muhabbet bile geçti aramızda.

-Anne ya, şey var ya, hani şeyin kızı ya. Hah! O işte! Üniversiteyi kazanamamıs. Ehehe! Ben kazandım ama değil mi anne? 

- Her şey okumak değil kızım, okumak değil her şey, diye cevap verdi bana.

 
Baktım ki kimse beni, birileriyle karşılaştırmıyor; bu görevi ben devraldım. 
Komşu bazında karşılaştırılabileceğim yaşıtım olmayınca, akrabalarıma kaydı gözüm. 
Aile bağlarını olduğu gibi kabul etmeye programlandırıldığımdan onları da es geçtim.
Her dönem değişen arkadaş gruplarımdakilerin ise benim hayatımla uzaktan yakından bir ilgisi olmadığındanmıdır nedir, çabuk vazgeçtim.

Her genç kız gibi ben de ünlülere kafayı taktım sonraları. Şuram ona benziyo sanki, buram aynı onun gibi. Amuda kaltığımda, aynı o'yum he, gibi saçmalamaya başlayıp kendimi beğenmez olduğumda bir engelli vatandaşımızla karşılaştım. Çok şükür deyip elimi ayağımı çektim bu işlerden.  

Karşılaştırılma arzusu artık dayanılmayacak düzeye geldiğinde, kendime yoğunlaştım.
Artık, bir gün öncesi ile bugünü karşılaştırmaya başlamıştım bile. 
Geçen her gün, bir öncekinin fotokobisi olduğu için bundan da vazgeçmem pek zamanımı almadı açıkçası.

Şimdi Snoopy'nin başının etini yiyorum. 
-Çizdiğim resim sanki eğitim almış birininki gibi di mi? Valla on numara bence. Kesin sence de öyledir, gibi muhabbetler geçiyor aramızda. Daha doğrusu ben konuşuyorum, onayı da kendim veriyorum.
Atık, Snoopy'nin sıtkı sıyrıldığından mıdır, nedir, çizdiğim resmi kapak fotoğrafı yapmış.
Ama bence, eğitim almış birisinin resmine benzediği için yapmıştır. Kesin öyledir,eheh  :]