Uyandığımda, gözlerim tuzlu suyun altında saatlerce kalmışım gibi yanıyor.
Elimi yüzümü yıkadıktan sonra, dişlerimi fırçalıyorum.
Ben dişlerimi fırçalarken musluğu açık bırakıyorum; ancak tasarruf anlayışımdan mütevellit, diğer elimin üç parmağımı suyun altında tutuyorum. Çok karlı bir iş gerçekten.
Bir gün öncesinden kalan yemeği dolaptan çıkarıp ısıtıyorum. Sonuçta her gün yeni yemek yapılmaz. Tasarruf şart. Yemek ısınana kadar salonda televizyon izliyorum. Tasarruf anlayışım, beyin fonksiyonlarımı da kapsıyor. Hafızamı idareli kullanıyorum, yemeği ocakta unutup tencerenin kömür olmasına neden oluyorum.
Yürümekten tasarruf etmek için yakınlardaki kafeyi arayıp sipariş veriyorum. Telefon faturasından tasarruf etmek için siparişlerimin ne kadar tuttuğunu sormadan telefonu kapatıyorum.
Televizyonun karşısında umduğumdan daha fazla tutmuş siparişlerimi ağlamaklı götürüyorum.
Midemin fonksiyonlarından tasarruf etmek için bakkala gidip soda alıyorum. Çekirdek beni çağırıyor, dondurma dudaklarını büzüp sanki, beni almadan gitme diyor. Gözlerimi kaçırıyorum, 'Albeni' çikolatasını görüyorum. Aklıma 'Zara' geliyor. Kendimi toparlıyorum. Cazibelerine yenik düşmüyorum, tasarrufum tıkır tıkır işliyor.
Eve giderken bu sefer aklıma kıyafet mağazası 'Zara' geliyor. 'Beyaz bir t-shirt beğenmiştim, orada pahalıdır, gideyim de daha ucuz yerlere bakayım' diyorum. Tasarrufum son hız ilerliyor. İstikametimi çarşıya yönlendiriyorum. Çarşıya doğru yürürken dişimle sodayı açıyorum. Dişim sizlere ömür oluyor.
Çarşıya gittiğimde beyaz t-shirtü buluyorum. Ucuz diye iki tane alıyorum.
Eve dönerken, bu tasarrufumdan dolayı kendimi ödüllendiriyorum. Çekirdeği ve dondurmayı alıyorum. 'Albeni' ye hala kılım, onu ötekileştiriyorum. Zara'yı sevmiyorum. [O reklam çekilmeden önceki gece, Özlem Tekin, Zara' da kalmış, yanına giyecek almamış da; Zara 'Ya lafımı olur Özoş, benimkilerden giy, nolcak yea' demiş bence.]
Sonuç olarak, insan evde olunca para harcamıyor hacı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder